กะก๋าแนะนำหนังสือ - วันที่ถอดหมวก

วันที่ถอดหมวก

เขียนโดย - เสกสรรค์ ประเสริฐกุล









 

ผลงานของนักเขียนที่ผมชื่นชมและศรัทธามากที่สุดท่านหนึ่ง...
ผลงานของนักเขียนที่ว่ากันว่าเขียนได้ลุ่มลึก
ถึงแก่น และเต็มไปด้วยความงดงามทั้งด้านชั้นเชิงการเขียน
และการเลือกใช้ถ้อยคำที่งดงามลงตัว

ผมตามอ่านงานของอาจารย์ทุกเล่ม
ตั้งแต่ยังเป็นนักรบที่ต่อสู้เพื่อรับใช้อุดมการณ์ทางการเมือง
จนถึงวันที่เข้าสู่วัยชรา
วันแห่งการเริ่มปล่อยวางตัวตนที่เคยยึดติดมั่นหมาย
วันที่ต้องพาตนให้ออกมาจากห่วงโซ่ทางประวัติศาสตร์

ที่ร้อยรัดตัวตนมาแทบทั้งชีวิต

ทุกข้อเขียนพาเราสำรวจตัวตน ความคิด

วิธีการมองโลกที่เปลี่ยนไปของอาจารย์

 

วันที่ถอดหมวกอาจคล้ายว่าเป็นสัญลักษณ์ของชายวัยชรา
ที่มุ่งหาวิธีเข้าสู่ภาวะแห่งความว่าง และปล่อยวางสิ่งที่ยึดติดกายใจมาตลอด
ไม่ว่าจะเป็นชื่อเสียง ตำแหน่งแห่งหน ครอบครัว หรือแม้แต่ตัวตน

คนที่ไม่เคยยอมก้มหัวให้กับความฉ้อฉล ความเอารัดเอาเปรียบ
ถึงวันหนึ่งกลับยอมเลือกที่จะถอดหมวก

อันคล้ายว่าเป็นหนึ่งในสัญลักษณ์ประจำตัวที่ใส่มาตลอด
เพียงเพื่อไม่ต้องการทะเลาะกับหมาตัวหนึ่งที่นอนเฝ้าหน้าคณะ

และทำท่าไล่กัดทุกครั้งที่เห็นคนตัวใหญ่และใส่หมวกเดินผ่านมา
อาจารย์เลือกระหว่างการไม่ยอมถอดหมวก

และอาจต้องทุบตีทำร้ายหมาตัวนี้เพื่อปกป้องตัวเอง
กับการยอมถอดหมวก และเดินเข้าไปใกล้หมาตัวนี้
อย่างเป็นมิตร.....

 

..........................................

 

บ่อยครั้งในชีวิต
ที่เราถูกพันธนาการด้วยความเป็นเจ้าของ
ทั้งไปครอบครองเขา
และถูกเขาครอบครอง

เมื่อรักกันและมีครอบครัว
ก็ถูกความเป็นผัวเป็นเมียเข้าครอบงำ

เมื่อมีลูกก็เอาความหวังของตนเองไปผูกร้อยกับชีวิตของลูก

ทุกการยึดครอง
ล้วนทำร้ายทำลาย “อิสระของชีวิต”

“ชีวิต” ซึ่งแม้เป็นของเรา
แต่ก็เป็นของคนที่เรารักด้วย

เราจะปล่อยวางได้อย่างไร
เราจะวางเฉยได้อย่างไร
กับทุกสิ่งที่ผูกยึดตัวตนเราไว้
ทั้งความรัก ความห่วงหวง ความคาดหวัง
ความฝัน ความเอื้ออาทร ความหวังดี ฯลฯ

ดูเหมือนการคลายเงื่อนปมนี้ของชีวิต
อาจแทบเป็นไปไม่ได้เลย
กับชีวิตหนึ่งของคนเรา
 

.....................................
 

ที่สุดแล้ว...
วันหนึ่งเราก็ต้อง “ถอดหมวก”
หมวกของความเป็นพ่อแม่ หมวกของความเป็นสามีภรรยา
หมวกของความเป็นลูกเป็นญาติโกโหติกา
หมวกแห่งความเป็นเพื่อน หมวกแห่งความชอบความชัง
หมวกแห่งยศอำนาจอันจอมปลอม
หมวกแห่งชื่อเสียงอันลวงตา


จะมีอะไรที่ทำให้คนเราปล่อยวางได้เพียงนี้
ถ้าไม่ใช่หัวใจที่ถูกปลดปล่อยพันธนาการจนหมดสิ้น.



...........................
 

บางส่วนของคำคมจากหนังสือเล่มนี้
ที่ผมจดไว้ในสมุดบันทึกของผม


“แต่ละก้าวที่คุณก้าวไป มันสำคัญกว่าจุดหมาย
คุณเป็นหนึ่งเดียวกับก้าวนั้นหรือเปล่า
หากคุณเป็นหนึ่งเดียวกับก้าวนั้น
วันนี้คุณพบตัวเองแล้ว
แต่ละนาทีที่ผ่านไปก็ครบถ้วนแล้ว
แต่ถ้าคุณขัดแย้งกับปัจจุบันขณะของคุณอยู่ตลอดเวลา
ตัวทำอย่างหนึ่ง
ใจอยากทำอีกอย่างหนึ่ง
คุณจะมีแต่ความทุกข์
นั่นคือ...ชีวิตของคนในโลกปัจจุบัน”