กะก๋าแนะนำหนังสือ : ระฆังเบิกบาน

หนังสือ : ระฆังเบิกบาน

เรื่องโดย : ว.วชิรเมธี

ภาพโดย : ชีวัน วิสาสะ









 

เรื่องราวระหว่างเณรน้อย กับ ระฆัง
เณรน้อยผู้ทำหน้าที่เคาะระฆังในทุกเช้า

ทุกๆเช้า ทุกๆวัน
เสียงระฆังดังก้องกังวานไกล

เสียงไก่ขัน
พระอาทิตย์สาดแสง
และผู้คนจิตใจเบิกบาน

จนวันหนึ่งระฆังเบื่อแล้วกับการส่งเสียงก้องกังวาน

“เณรน้อย หยุดเคาะระฆังเถอะ”

เณรน้อยหยุดเคาะระฆัง
แล้วโลกรอบตัวก็พลันหม่นสลด
ไก่ไม่ขัน พระอาทิตย์ไม่สาดแสงแรงจ้า
ผู้คนจิตใจห่อเหี่ยว

ในที่สุดระฆังก็ขอร้องให้เณรน้อยเคาะระฆังอีกครั้ง
แล้วความเบิกบานก็กลับคืนมา
 

................................
 

เรื่องราวชวนคิดจากคำบอกเล่าของท่าน ว.วชิรเมธี
บวกกับภาพอันน่ารักสดใสจากฝีมือการทำภาพประกอบของครูชีวัน วิสาสะ
ทำให้เนื้อเรื่องอันเรียบง่าย กลายเป็นเรื่องชวนคิดและน่าตรึกตรองตาม

 

...................................

 

ในห้องผมมีระฆังอันเล็กๆที่ผมซื้อมาจากร้านขายของเก่า
ผมวางไว้บนโต๊ะทำงาน
ชอบเคาะระฆังเล็กๆนี้ ให้เสียงมันดัง “แก๊ง”

เหมือนเราได้เรียก “สติ” ให้กลับมาสู่ “ปัจจุบันขณะ”

บ่อยครั้งเพียงใดที่คนเรานั่งอ่านหนังสือพร้อมกับเปิดทีวีไปด้วย
บางคนเปิดคอมพิวเตอร์ ฟังเพลง แถมยังพูดคุยกับเพื่อนพร้อมกัน 5 คน

โลกแห่งความเร่งร้อน บีบอัดให้เราคิดแล้วพูด พูดแล้วทำ โดยมิอาจผ่อนพัก
หลายครั้งในชีวิต ผมคิดว่าเราไม่ได้เดินไปตามจังหวะของโลกเลย
หากแต่รีบเร่ง และพยายามมุ่งไปสู่โลกแห่งความเร็ว

แล้วเรากลับพบว่า เราใช้ชีวิตเหมือนกับหนูถีบจักร
ที่วิ่งวนอยู่กับที่และไม่อาจพบช่วงเวลานิ่งๆที่ทำให้ใจเราสงบเงียบได้เลย

เราแทบหาเวลาในชีวิตเพื่อ “นิ่ง” และ “ฟังเสียงพูดของตัวเอง” ไม่ได้เลย

เราเอาแต่โทรศัพท์พูดคุยกันนานเป็นชั่วโมง

เพื่อจบลงตรงความว่างเปล่าและได้ทำอะไรฆ่าเวลาบ้าง

เราคุยออนไลน์กับเพื่อนพร้อมกัน 5 คน
แล้วมันก็จบลงแบบ “ไม่มีอะไรค้างคาใจให้จดจำ”
แค่ได้ทำอะไรเพลินๆ แก้เบื่อ แก้เซ็งไปวันวัน



เราทุกคนมี “ระฆัง” ในใจ
แต่เราไม่เคย “หยุด”
เพื่อเคาะระฆัง เรียก “สติ” ให้กลับมาสู่ปัจจุบันขณะเลย














“ระฆังเบิกบาน”

สอนอะไรผม.....
หนังสือเล่มบางเล่มนี้สอนให้รู้จักหน้าที่
ใครมีหน้าที่อะไรก็ทำไป ทำให้ดีที่สุด

ระฆังมีคุณค่า
ก็ต่อเมื่อมันได้ถูกเคาะตี

ระฆังที่ไร้เสียงดังกังวานจะมีค่าอันใด


ชีวิตที่ไร้ค่า คือ ชีวิตที่ถูกใช้โดยไม่เห็นคุณค่าของการมีชีวิตอยู่
ชีวิตที่มีคุณค่า มิใช่ระฆังที่เอาแต่ส่งเสียงดังเพื่อตัวเอง
หากแต่แบ่งปันเสียงก้องกังวานอันไพเราะเสนาะหูให้กับสิ่งรอบข้าง

ให้กับคนรอบตัวด้วยต่างหาก
จึงจะเรียกว่า เป็นชีวิตที่มีคุณค่าอย่างแท้จริง.