:: จากวันนั้นถึงวันนี้ ::

:: จากวันนั้นถึงวันนี้ ::


เขียนโดย : กะว่าก๋า













หลายปีก่อน
ฉันเขียนบทกวี



ใครว่าใครเก็บกด
ใครว่าใครถดถอย
ใครว่าใครเลื่อนลอย
ใครที่ปลดปล่อยความคิดเสรี




ในวัยนั้น
ฉันเฝ้าคอยทะเลาะกับโลก
ก่นด่าผู้คนและไม่พึงพอใจกับสิ่งต่างรอบตัว
ฉันอยากเปลี่ยนแปลงโลก
แต่ฉันลืมเปลี่ยนแปลงตัวเอง




หลังจากนั้น
ฉันเขียนบทกวีขึ้นอีกบทหนึ่ง




มองฉันอีกครั้ง
เธออาจเห็นฉัน
หรืออาจไม่เห็นฉัน

ฉันแค่แวะผ่านทางมา
และอาจไม่หวนกลับมาทางนี้อีกแล้ว

เราเคยรู้จักกัน
และมันจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป

มองดูฉันอีกครั้ง
เธออาจเห็นฉัน
และฉันอาจมองไม่เห็นเธอ




ฉันหยุดทะเลาะกับโลก
ฉันพึงพอใจกับสิ่งเล็กๆรอบตัว
หายใจยาวขึ้น เดินช้าลง
ฉันไม่คิดจะเปลี่ยนแปลงโลกอีกแล้ว
และตัวฉันเปลี่ยนแปลงไปมากมายเหลือเกินจากวันนั้น


วันนี้
ฉันเขียนบทกวีขึ้นมาจากความว่าง




เงียบงันพลันสิ้นสุดสรรพเสียง
ถ้อยสำเนียงเรียงร้อยคล้อยเคลื่อนฝัน
พุทธะตื่นรู้ทุกคืนวัน
จบจากฉันไม่มีฉันอีกต่อไป



การเกิดไม่ใช่เรื่องทุกข์
การใช้ชีวิตไม่ใช่เรื่องทุกข์
การเจ็บป่วย แก่ตัวไม่ใช่เรื่องทุกข์
การตายไม่ใช่เรื่องทุกข์
ทั้งหมดไม่ใช่เรื่องทุกข์
หากเราเข้าใจมัน

จะเข้าใจได้ทั้งหมดไม่ใช่เรื่องง่าย
ฉันก็ยังไม่อาจเข้าใจได้ทั้งหมด
แต่ฉันเชื่อว่าเมื่อถึง “วันหนึ่ง”
ฉันจะเข้าใจสัจธรรมนี้ได้ทั้งหมด

เพื่อใครน่ะหรือ ?
ไม่ใช่เพื่อฉัน
ไม่ใช่เพื่อคนที่เคยรู้จักฉัน
ไม่ใช่เพื่อฉันที่ใครเคยรู้จัก




ทุกสิ่งก็แค่



“เท่านั้นเอง...เป็นไปของมันเช่นนั้นเอง”