:: กะว่าก๋าแนะนำหนังสือ - เราทุกคนมีวันฝนตก (2) ::

:: กะว่าก๋าแนะนำหนังสือ - เราทุกคนมีวันฝนตก (2) ::


{ I Remember You }




เขียนโดย - ปะการัง
















ทุกใต้หลังคาบ้านไม่ว่าของใคร
ล้วนมีปัญหาอย่างที่เกบบ์พูด
ขณะที่เราต่างมีปัญหาของตัวเองให้แก้ในแต่ละวัน
ผมไม่ได้ลืมเรื่องของเกบบ์ แต่ไม่มีโอกาสไปเยี่ยมเขาสักที
จนหลายเดือนต่อมา
ผมตัดสินใจแวะไปหาเขาในเช้าวันหนึ่ง
เจ้าหน้าที่ประจำตึกโทร.ตามเขาที่ห้อง แต่ไม่มีใครรับสาย
ไปที่ห้องอาหารก็ไม่เจอ
จนกระทั่งเจ้าหน้าที่อีกคนหนึ่งผ่านมา
เขาชำเลืองมองดูนาฬิกา มันเป็นเวลาสิบโมงเศษ
เขาบอกผมว่าเกบบ์อยู่ที่เนิร์สซิ่งโฮมแน่นอน
เขาเล่าว่า เกบบ์ไปเยี่ยมภรรยาวันละสองครั้งเช้าเย็น
ตรงเวลาไม่เคยขาด

ใครคนหนึ่งเอ่ยถามเบาๆว่า

“ก็ภรรยาเขาจำเกบบ์ไม่ได้แล้วไม่ใช่หรือ”
เจ้าหน้าที่คนนั้นพยักหน้ารับว่า “ใช่”

เมื่อผมไปถึงที่ห้อง ประตูแง้มไว้
ผมเห็นเกบบ์นั่งหันหลัง ผมไม่เจอเขาเสียนาน
เขาดูแก่ไปมาก หลังเริ่มงองุ้มอย่างเห็นได้ชัด
เกบบ์กำลังอ่านหนังสือให้ภรรยาของเขาฟัง
นัยน์ตาเธอเหม่อลอยเหมือนไม่รับรู้สิ่งใด
บางครั้งพูดอะไรงึมงำเบาๆ –

ผมนึกถึงบทสนทนาที่เจ้าหน้าที่เล่าให้ผมฟัง
เมื่อใครถามเกบบ์ว่า

“แล้วคุณยังต้องไปตรงเวลาทุกวัน วันละสองครั้ง
ทั้งที่เธอไม่รู้ว่าคุณเป็นใครอย่างนั้นหรือ ?”

เกบบ์ยิ้ม ตอบว่า

“เธอไม่รู้หรอกว่าผมเป็นใคร แต่ผมรู้ว่าเธอคือใคร”

จากตอน : เราทุกคนมีวันฝนตก














ความรักคือสิ่งใด ?
ความรักมีจริงไหม ?
รักแท้หน้าตาเป็นอย่างไร ?


ผมไม่เคยคิดถามคำถามเหล่านี้กับใคร
แม้กระทั่งถามตัวเองก็ไม่เคย


ผมรู้แต่ว่า...บางสิ่งบนโลกนี้
ยากจะหาคำนิยามใดใดมาอธิบายให้เข้าใจ

เข้าใจ --- เข้าไปที่ใจ

บางความรู้สึกพูดบอกออกมาเป็นถ้อยคำไม่ได้
เราต้องแสดงสิ่งนั้นออกมาผ่านท่าทาง แววตา การกระทำ
จะใช้เพียงบางสิ่งบางอย่างไม่ได้
เพราะอาจต้องใช้ “ชีวิต” ทั้งชีวิต
เพื่อตอบคำถามนั้น




ผมนั่งอ่านเรื่องราวของเกบบ์ที่พี่ปะการังเขียนไว้
มองย้อนกลับไปถึงจุดเริ่มต้นในความรักและชีวิตคู่
พิจารณาเรื่องราวและบริบททั้งหมดที่ดำเนินไป

ที่ผ่านมา
ผมบอกรักเธอไปกี่ครั้ง…
คงไม่มากอย่างที่ใจเธอต้องการ

แต่ผมเชื่อว่า “ความหมาย” ของคำว่า “รัก”
คือการที่ผมดูแลและใส่ใจคนรักอย่างดีที่สุด
เท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะพึงทำได้


แน่นอน --- ผมอยากทำให้ดีกว่านี้ยิ่งขึ้นไป
และกำลังทำ....



ในหนังสือ “เราทุกคนมีวันฝนตก”
นี่คือตอนที่ผมชอบมากที่สุด


เราทุกคนมีวันฝนตก
แต่เราผ่านวันที่เปียกปอนและเหน็บหนาวนี้ไปได้
ด้วย “ความรัก”

ความรักที่เราไม่จำเป็นต้องเห็นหน้าค่าตา
ไม่จำเป็นต้องหานิยามความหมายที่คมคาย

เราแค่ทำความรักให้คล้ายลมหายใจ
ที่ไหลเวียนวนอยู่ในหัวใจของคนสองคนเท่านั้นก็พอ