:: ก๋าราณีตอบคำถามน้องหมู ::

ความทุกข์ก็เหมือนสัมภาระที่เราต้องแบกไว้
ยิ่งแบกมากเท่าไหร่เราก็ยิ่งทุกข์ หนัก เหนื่อย สุดท้ายเราก็จะล้มลง
ปล่อยวาง มองข้ามไปบ้างก็ได้

แต่ทำไมความสุขมันมักจะเหมือนกับสายลมล่ะพี่ก๋า
พัดมาวูบเดียวให้เราเย็นสบาย แต่จากไปนานกว่าจะพัดมาอีก

หรือว่าเราต้องไปยืนที่ยอดเขาคะพี่ก๋า ลมจะได้พัดเย็นสบายตลอด
แต่เขาว่ายิ่งสูงก็ยิ่งหนาว นั้นหมายความว่า
มันมีแต่ความเหงาด้วยหรือเปล่า




คำถามโดย : น้องหมูอ้วน (pigarea )
















สวัสดีครับน้องหมู



ครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว
มีผู้ชายคนหนึ่งเกิดคำถามสำคัญขึ้นในความคิดของเขา
คำถามนั้นมีอยู่ว่า

“คนเราเกิดมาทำไม ?”


เขาคิดว่าตัวเขาเพียบพร้อมไปด้วยตำแหน่ง อำนาจ วาสนา
ลูกที่น่ารัก ภรรยาที่งดงาม และทรัพย์สินศฤงคารมากมาย
มีทุกสิ่งอย่างนี้เขาน่าจะเป็นผู้ชายที่มีความสุขที่สุดในโลก

แต่เขาก็ยังทุกข์

ทุกข์จากการรับรู้ความจริงที่ว่าคนเราล้วนต้องเกิด แก่ เจ็บ และตาย
















ถ้าน้องหมูบอกว่าความสุขเหมือนดั่งสายลมที่พัดผ่านเราไปอย่างรวดเร็วจนแทบไม่ทันรู้สึก
ความทุกข์...คงคล้ายก้อนหินที่หน่วงหนัก

และทับถมใจจนไม่อาจเขยื้อนเคลื่อนไหวมันออกไปจากชีวิตได้โดยง่าย

ชีวิตที่แท้จริง คือ ความทุกข์
แต่การใช้ชีวิตอย่างมีความสุข คือ การเข้าใจความทุกข์
รู้ว่าทุกข์เกิดขึ้นที่ไหน เพราะอะไร อย่างไร
และท้ายที่สุด...เราจะทำอย่างไรกับมัน
ทุกข์นั้นจึงจะไม่แว้งกัดและทำลายชีวิตของเรา.....


ชีวิตที่แท้จริงจึงไม่ใช่การออกเดินทางเพื่อค้นหาความสุข
หรือการออกแสวงหากอบโกยสิ่งต่างๆเข้ามาสู่ตัวเรา
สิ่งที่เราต้องทำ คือต้องรับรู้ความจริงที่ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เรามี
มันไม่ใช่ของเราไปตลอดกาล
แม้กระทั่งตัวเรา ชื่อของเรา
วันหนึ่งย่อมถูกลบเลือนไปจากความทรงจำของผู้คน
เมื่อวันเวลาผ่านไป



“ความสุข” อยู่ในตัวเรา อยู่แวดล้อมตัวเรา
เพียงแต่เราต้องรู้เท่าทันความทุกข์

“ความสุข” เหมือนพระอาทิตย์
“ความทุกข์” เหมือนเมฆดำทะมึน

เมื่อเมฆดำปกคลุมดวงอาทิตย์
อาทิตย์จึงไม่อาจฉายแสง

สิ่งที่เราต้องทำจึงไม่ใช่การเพิ่มแสงให้ดวงอาทิตย์
แต่เราต้องเคลื่อนเมฆออกไปให้ได้
เท่านี้ดวงอาทิตย์ก็สาดแสงได้อีกครั้ง
















ที่ยอดเขานั้น
ลมเย็นสบายจริงหรือ…


เราเปลี่ยวเหงาทุกครั้ง
เมื่อยิ่งเดินสูงขึ้น
และพบว่าคนที่เดินร่วมทางร่วงหล่นไปเรื่อยๆ

ที่เราเศร้า....
อาจไม่ใช่การยืนโดดเดี่ยวบนยอดเขา
แต่อาจเป็นเพราะการเดินลงจากยอดเขานั้นต่างหาก
ที่ทำให้เราเศร้า หากเราไม่เข้าใจชีวิต.....


ในชีวิตคนเราไม่ได้ต้องการลมพัดเย็นตลอดเวลา
บางทีถ้าวันที่มันไร้ลมมากๆจนรู้สึกร้อนอบอ้าว
พี่ก๋าว่าพัดเล่มเล็กในมือของเรานี่แหละ
ที่สร้างลมเย็นให้กับชีวิตของเราได้
โดยไม่ต้องพึ่งพาสายลมจากที่ใด

















พี่ก๋าเกือบลืมเฉลยว่าชายคนที่รู้ความจริงของชีวิต
รู้ว่าชีวิตคือทุกข์ และเราจะอยู่เหนือทุกข์
อยู่เหนือการเกิด แก่ เจ็บ ตายได้อย่างไร

ชายคนนั้นชื่อ เจ้าชายสิทธัตถะโคตมี

หรือ พระพุทธเจ้าของเราชาวพุทธนั่นเองครับ