:: ก๋าราณีตอบคำถามบีแอล ::

๑. ในช่วงชีวิตคนเราตั้งแต่เกิดจนตาย
ต้องการอะไรมากที่สุด


๒.สิ่งที่ต้องการแต่ละคน
เพียรก่นค้นหามาอย่างไร


๓.แล้วการคำนึงถึงการได้มาของสิ่งนั้น
บุคคลคิดอย่างไรต่อการได้มา



ขอตอบแบบคลาสสิกมีสาธกยกนิทานประกอบด้วยได้มั้ยครับ



คำถามโดย : big-lor









*******************************





สวัสดีครับบีแอล


วันนี้ผมจะเล่านิทานให้ฟังสามเรื่องครับ....



เรื่องที่ 1 :


นิทานเรื่อง --- ชายตาบอดกับไม้เท้าวิเศษ



กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
ยังมีชายตาบอดคนหนึ่ง ซึ่งตัวแกเองไม่มีครอบครัว
ต้องอยู่อย่างลำบากและโดดเดี่ยวเดียวดาย

แต่แกเป็นคนสู้ชีวิต
จึงอาศัยทักษะการร้องเพลง ทำมาหาเลี้ยงตัวเองอย่างสู้ชีวิต


วันหนึ่ง...เทวดาเห็นใจในความลำบาก
จึงแปลงกายเป็นไม้เท้าวิเศษเพื่อให้แกได้ใช้เสกสิ่งของต่างๆตามที่ชายตาบอดต้องการ


ชายตาบอดคลำพบไม้เท้าอันหนึ่งตกอยู่ที่พื้น
แกคิดว่ามันช่างเป็นไม้เท้าที่เหมาะมือจริงๆ

“โชคดีจริงๆที่วันนี้ได้เจอไม้เท้าอันนี้” ชายตาบอดพึมพำ

เดินไปไม่นานแกรู้สึกหิวและเหนื่อยมาก
จึงนั่งลงใต้ต้นไม้ รำพึงรำพันขึ้นมาเบาๆว่า

“หิวจังเลย อยากกินอาหารอร่อยๆบ้างจังเลย”

เทวดาในร่างไม้เท้าได้ยินดังนั้น จึงเสกอาหารเลิศรสให้วางตรงหน้าชายตาบอด
จมูกแกได้กลิ่นอาหารเลิศรส.....ท้องร้องโครกคราก

“โอ....อาหารของใครกันหนอกลิ่นช่างหอมยั่วยวนใจยิ่งนัก”

“ลุงครับ ลุงทานได้เลย นี่เป็นอาหารของผมเองครับ” ไม้เท้าพูดขึ้น

ด้วยความหิว ชายตาบอดได้ทานอาหารที่วางอยู่ตรงหน้าจนหมดสิ้น

“ขอบใจมากหลานเอ๊ย” ชายตาบอดกล่าวคำขอบคุณไม้เท้าวิเศษ
โดยคิดไปเองว่านั่นเป็นใครบางคนที่ใจดีเหลือเกิน











............................................




เรื่องที่ 2 :


นิทานเรื่อง --- ไม้เท้าวิเศษกับชายตาบอด



หลายปีต่อมา ชายตาบอดอยากได้อะไร
แกจะพูดออกมาดังๆ ไม้เท้าวิเศษก็คอยเสกสิ่งต่างๆตามที่ชายตาบอดปรารถนาทุกครั้งไป


แกได้ภรรยาที่สวยงาม บ้านหลังใหญ่ ทรัพย์สิน เสื้อผ้าอันสวยงาม
บริวาร อำนาจ ยศถาบรรดาศักดิ์ ฯลฯ


ทุกคนต่างอิจฉาที่แกได้ทุกอย่างมาครอบครองอย่างง่ายดายเพียงแค่เอ่ยปากพูดกับไม้เท้าวิเศษ












.......................................




เรื่องที่ 3 :


นิทานเรื่อง --- ชายตาบอดไม่มีไม้เท้าวิเศษ



วันหนึ่ง...เรื่องราวของไม้เท้าวิเศษโด่งดังจนไปเข้าหูของกษัตริย์ผู้โลภมาก
พระองค์ทรงเรียกชายตาบอดเข้าไปพบในวัง
แล้วบีบบังคับให้ชายตาบอดมอบไม้เท้าวิเศษให้พระองค์
มิเช่นนั้นพระองค์จะฆ่าทุกคนในครอบครัวของเขา

ชายตาบอดกลัวลนลานรีบหยิบไม้เท้าวิเศษให้กับกษัตริย์ผู้โลภมาก

จากนั้นชายตาบอดก็กลับมาอยู่ที่บ้าน....


หลังจากนั้นไม่นาน.....
ชายตาบอดเริ่มมีฐานะยากจนลงอย่างรวดเร็ว
ข้าทาสบริวารเริ่มหนีหายไป หญิงคนรักทอดทิ้งแกไปอย่างไม่ใยดี
เงินทองที่มีเริ่มร่อยหลอ

....ในที่สุดชายตาบอดก็กลับมายากจนอีกครั้ง
และกลายเป็นวนิพกเหมือนเช่นเดิมในที่สุด










........................................




เรื่องราวต่อจากนั้น.....



กษัตริย์ผู้โลภมากเฝ้าแต่ใช้ไม้เท้าวิเศษสั่งทรัพย์สมบัติ
แต่ไม่ว่าพระองค์จะเสกอย่างไร กลับไม่มีสิ่งของล้ำค่าใดใดออกมา
มิหนำซ้ำทรัพย์สินของพระองค์ยังร่อยหรอลงไปอย่างรวดเร็ว
ในที่สุดพระองค์ก็ถูกโค่นล้มราชวงศ์
ตัวเองต้องกลายเป็นชายขอทานเร่ร่อนไปตามถนนในเมือง





วันหนึ่ง..อดีตกษัตริย์เดินไปตามถนนและได้พบกับชายตาบอด
พระองค์เดินเข้าไปต่อว่าชายตาบอดอย่างรุนแรง
ที่หลอกให้พระองค์ใช้ไม้เท้าวิเศษจนสิ้นเนื้อประดาตัว


“พระองค์เป็นฝ่ายบังคับเอาไม้เท้านี้ไปจากข้า
ข้าต่างหากที่ควรต่อว่าพระองค์ที่ต้องทำให้ข้า
กลับมายากจนข้นแค้นแบบนี้”


กษัตริย์พูดไม่ออก...แต่ยังอดถามคำถามหนึ่งไม่ได้...


“ข้าอยากถามเจ้ามานานแล้ว
ว่าทั้งๆที่เจ้ามีไม้เท้าวิเศษสามารถเสกสิ่งของใดใดก็ได้
แต่มีสิ่งหนึ่งที่มีค่ามาก ทำไมเจ้าถึงไม่เสกมันเพื่อให้เป็นของเจ้า”

ชายตาบอดพยายามนึกคำตอบว่าอะไรคือสิ่งที่มีค่าที่สุดที่เขาไม่ได้ร้องขอจากไม้เท้าวิเศษ

แต่นึกเท่าไหร่เขาก็นึกไม่ออก

“ข้านึกไม่ออกว่าอะไรคือสิ่งมีค่าที่สุดที่ข้าไม่เคยร้องขอ” ชายตาบอดตอบ


กษัตริย์หัวเราะเอิ๊กอ๊ากก่อนตอบว่า

“นั่นก็คือดวงตาของเจ้าอย่างไรล่ะ”











...................................................

 

ในช่วงชีวิตคนเราตั้งแต่เกิดจนตาย
เราต้องรับรู้และยอมรับความจริงทุกด้านของชีวิตให้ได้
ความจริงที่ว่าเราต้องเกิด แก่ เจ็บ ตาย
ทำอย่างไรจึงจะใช้ชีวิตโดยไม่ประมาท

เงินทอง ชื่อเสียง ตำแหน่ง อำนาจ วาสนา คำชื่นชม
ล้วนไม่จีรังยั่งยืน


ทุกสิ่งที่เรามี ไม่มีอะไรที่เป็นของเราอย่างแท้จริง
ไม่ว่าความดี ความเลว ความงาม หรือ ความอัปลักษณ์


สิ่งที่เรามีเหมือนกันคือ เราต้องตาย




ความตายอันเป็นที่สุด...ที่จะทำให้เราได้ตระหนักว่า
แท้จริงแล้ว...ขอให้เราจงใช้ชีวิตให้ดีและมีความสุข
ช่วยเหลือเกื้อกูลคนอื่นเท่าที่กำลังของตัวเองจะพึงทำได้


และท้ายที่สุด....
จงจากโลกนี้ไปอย่างไม่มีอะไรต้องยึดติดหรือตกค้างในใจ