:: ความโง่เป็นอาหารอันโอชะของมนุษย์ ::

ความโง่เป็นอาหารอันโอชะของมนุษย์...


เขียนโดย --- กะว่าก๋า
























ชะตากรรม.....
มันคือชะตากรรมของมนุษย์
เมื่อมีการเริ่มต้น
จึงมีจุดจบ



ความโอหังของมนุษย์ตัวเล็กๆ
ที่คิดว่าตัวเองอาจเปลี่ยนแปลงสังคมได้
เขาจึงเชื่อมั่นในความถูก-ผิด


เราพิพากษาโลกและสังคม
แต่ไม่เคยพิพากษา
ตัวเราเอง


เราเที่ยวคุกคามคนอื่น
ด้วยการยัดเยียดข้อหา "เลว"
เมื่ออีกฝ่ายคิดไม่ตรงกันกับเรา


เรื่องน่าเศร้า
เมื่อโลกนี้ต้องหลั่งน้ำตา
เพราะคำจำนรรจาของใครไม่กี่คน



ทุกสิ่งชั่วร้าย
เมื่อมันไม่เป็นไปตามความอยากของเธอ
มาตราฐานถูกผิดดีชั่วมีใดเท่าเทียม
แม้แต่นิ้วของคนยังสั้นยาวไม่เท่ากัน



ความขลาดเขลาเมามัว
เกิดขึ้นเมื่อเธอพยายามลุกขึ้นมาบอก
ว่าทุกสิ่งที่เธอทำนั้น --- เธอทำเพื่อปวงชน



เมื่ออสรพิษเฝ้างับหางตัวเอง
เมื่อเรารู้กรรมดี กรรมเลว
เมื่อคนเราเชื่อว่าคนเราไม่เท่าเทียม
เราจึงตกเป็นเหยื่อของการกลืนกินกันตลอดเวลา

















แน่หรือที่ว่า
อุดมการณ์
ใหญ่กว่าเรื่องของปากท้อง


ใช่หรือไม่ว่า
เธอตัดสินดีชั่วของคนเรา
ด้วยการแยกด้านซ้ายและขวา



อะไรคือสิ่งสูงสุด
นั่นย่อมไม่ใช่คำว่า "ประชาชน"
ที่เธอเทิดทูนทุกเช้าค่ำ


หากคือผลประโยชน์ทับซ้อนมากมาย
ทั้งอามิสสินจ้าง
และโอกาสในเชิงธุรกิจ


เมื่อประชาชนถูกใช้เพียงเอ่ยอ้าง
แต่นับวันรอวันตาย
จากใครบางคนกำหนดกฏเกณฑ์ชีวิตความเป็นอยู่



ชะตากรรมอยู่ไหน ?
ชะตากรรมอยู่ไหน ?
อยู่ในพานประชาธิปไตยนั่นหรือ ?












ความโง่
เป็นอาหาร
อันโอชะของมนุษย์



ความโลภ
เป็นอาภรณ์ห่มคลุม
คนทุกชั้นชน



ความหลง
ทำให้ยึดติด
และทั้งติดดี---ติดชั่ว
ก็ล้วนแต่อัปรีย์พอกัน



ฉันหวังสิ่งใดหรือ ?
ฉันไม่หวังสิ่งใดหรือ ?


ฝนตก
แดดออก


ฉันเกิด
ฉันตาย
และเรื่องราวบนโลกนี้ก็ดำเนินต่อไป