:: วันและเวลาที่ผ่าน ::

วันและเวลาที่ผ่าน.....

เรื่องและภาพโดย : กะว่าก๋า









วันและเวลาที่ผ่าน....
นานเพียงใดแล้วที่ความทุกข์เกาะกุมชีวิต
หลายครั้งที่เธอร้องไห้ในความเงียบ
และปล่อยให้ความเย็นเยียบเข้าครอบครองดวงตา

เธอเศร้า...และก่นด่าตัวเอง
เธอละเลงบาปเปื้อนและโยนความผิดให้กับคนที่เธอเคยรัก
เมื่อเขาไม่รักเธอ
เขาคือไอ้สารเลว

เมื่อเขาไม่รักเธอ
เธอคือคนผู้ไร้ค่า

อนาถหนา...ชะตากรรม


ไม่คิดบ้างหรือ
ว่าความรักอาจคือภาพลวงตา
ไม่คิดไว้บ้างหรือ
ว่าความรักคือการหักเหของแสง
เมื่อมันตกกระทบหัวใจ
มันอาจเคลื่อนกายไปที่แห่งหนใด...
เรามิอาจรู้ได้




วันและเวลาที่ผ่าน....
ผ่านไป...อย่าให้ละลายวับ
ขอให้จับทุกเหตุการณ์ที่พ้นผ่าน
เก็บวันวานไว้เป็นเป็นบทเรียนสอนใจ
ให้รู้ว่าทำไม
รักจึงเกิดและดับ
กลับมาพบและเลิกรา

ให้วันเวลาเยียวยา
และทำให้เราเติบโตขึ้นอีกนิด
ให้รู้ว่ารักมิใช่เรื่องถูกผิด
ไม่มีใครเลวหรือชั่ว
มีแต่ความหมองมัวแค่ชั่วขณะที่รักบังตา



ความรักไม่ใช่เรื่องที่ต้องทน
ความรักไม่ใช่เรื่องพร่ำบ่นให้ใจสับสน
ความรักมิใช่ความร้อนรน
แต่ความรักคือการวางมือบนหัวใจอีกดวงอย่างเบามือ



นานเพียงใดแล้วที่ทุกข์เกาะกุมชีวิต
นานตราบเท่าที่เธอมิยอมเยียวยาบาดแผล
จะทุกข์อีกวัน อีกเดือน หรืออีกปี
ทุกข์...ในทุกวินาทีคือการโบยตีตัวเอง



เรายังมีหนทางให้ก้าวต่อ
เรายังมีคนที่รักเรารออยู่
เรายังรู้ว่าตะวันยังขึ้นในทุกเช้า
และความเหงาของเราต้องมีวันสิ้นสุดในสักวัน


วันและเวลาที่ผ่าน...
อย่าให้มันพัดผ่านไปกับสายลม
อย่าให้ชีวิตต้องจมปลักอยู่กับความทุกข์ระทม
อย่าโง่งมกับรักที่ไม่จีรัง



เราเกิดมาเพื่อใช้ชีวิต
และเราลิขิตให้ดี-เลว-สุข-ทุกข์
อยู่ที่เราจะปลุกชีวิตให้ตื่นฟื้น
และรื่นเริงในทุกโมงยามของการก้าวเดิน



ฉันเป็นอย่างที่ฉันเชื่อ
ฉันเริงรื่นอย่างที่ฉันรู้สึก
ชีวิตที่อยู่ปลายสุดของหุบเหวลึก
แต่แสงแห่งการตรึกตรองยังคงส่องสว่างเจิดจ้า



เวลานะเวลา....
เวลาจะช่วยเยียวยารักษา
แต่ขอให้เธอร่วมนำพา
ฟันฝ่าทุกปัญหาด้วยทั้งหมดของตัวตน

อย่าได้ทิ้งส่วนเสี้ยวของชีวิต
เพียงเพราะว่ามันมีบาดแผล
อย่าทิ้งรอยร้าวอย่างไร้การเหลียวแล
ชีวิตไม่มีข้อแม้หรือข้อต่อรอง


ขอเธอทำชีวิตให้เต็มเปี่ยม
ให้ทุกวินาทีเป็นความยอดเยี่ยม
ขอให้เตรียมนับถอยหลังอย่างมุ่งมาด
และวาดชีวิตบนผ้าใบแห่งชีวิตด้วยสีสันร้อยพัน




เพราะสุดท้าย
เวลา
จะผ่านเลย

และเลย
ผ่านไป.....