:: ปราศจากการบิน ::

ปราศจากการบิน



เขียนโดย : กะว่าก๋า






















มีใครไม่เคยหกล้มซมซาน
บ้างผ่านความร้าวรานบอบช้ำ
ท่ามกลางผู้คนมากมายลึกล้ำ
บางคราปล่อยใจถลำกล้ำกลืนความเศร้า





ต่างบอกให้บินขึ้นสู่ฟ้า
แล้วตามหาศรัทธาอันเพ้อฝัน
บ้างก่นด่าก้องกู่ตะโกนกัน
เพื่อแบ่งปันเศษเสี้ยวแห่งความหวัง




ปราศจากการบิน
ธารไหลรินเย็นฉ่ำ
ฟางหญ้าชุ่มชื้นให้เดินย่ำ
คืนค่ำครานี้นอนสบาย




ฉันอยากเดิน - ฉันจะเดิน
วางปีกลงแล้วเดินต่อ
เธออยากบิน – บินไปอย่ารั้งรอ
ฉันจักขอเดินไปในทางเดิม




มีปีกแล้วทำไม ?
สองขายังก้าวเดิน
โลกนี้ช่างเพลิดเพลิน
เมินซึ่งเข็มนาฬิกา




ให้โลกเคลื่อนตัวช้าช้า
ใต้ฝ่าเท้าคนเดินย่ำ
บินบนฟ้านั้นเหงาเปลี่ยวระกำ
สูงสู่ต่ำ-ต่ำสู่เตี้ย-ละเหี่ยใจ




จะเดินไปจนสุดขอบ
จะตอบคำถามที่ไร้คำตอบ
จะเลิกทวงถามจะเลิกทดสอบ
จะไม่กอบเก็บความฝันใดใด




จะเดิน..เดิน..เดิน...เดิน
เดินไปสู่ใจสู่ฝัน
เดินไปสู่หวังสุดวัน
เรื่องราวเหล่านั้นพลันจบ




มีปีกใช่จำต้องบิน
เหินลอยเมฆินทร์เวิ้งฟ้า
คนเราเกิดมาธรรมดา
กลับไปกลับมาด้วยธรรมดา




มีใครไม่เคยหกล้มซมซาน
บ้างผ่านความร้าวรานบอบช้ำ
ท่ามกลางเรื่องราวตอกย้ำ
ทุกความทรงจำ....จบแล้วต้องลืม