:: สายฝน – คน – ความบาดหมาง ::

:: สายฝน – คน – ความบาดหมาง ::





ภาพและคำโดย : กะว่าก๋า




















-1-




สายฝนพร่างพรม
ลมพัดพร่างพรู
เธอรู้ใช่ไหมสัญญาในวันก่อนเก่า
ยังเร้าเตือนให้ใจไห้หวนคำนึง


หลายครั้งที่สายลมหอบชีวิตพัดพาไป
สู่ห้วงเหวแห่งชะตากรรม
สู่ฟากฟ้าแห่งความช้ำชอกระกำ
ย้ำหมุดหมายแห่งความปวดร้าว
ให้ตรึงตราไว้ในใจเรา









-2-




เธอปลดปล่อยมันไม่ได้
และเฝ้าคอยสัญญาในครั้งนั้น
รักนี้จึงกร่อนทำลายตัวตน
อีกทั้งกัดเซาะหัวใจของคนที่รักเธอ


เธออยู่กับคนที่รักเธอ
แต่เธอไม่ได้อยู่กับคนที่เธอรัก
รักร้าว...รอวันแตกหัก
ใครจะปกปักรักษาใจใครได้ ?








-3-





นานมาแล้วใช่ไหม ?
กับคำสัญญาในครั้งนั้น
ว่าเราจะรักกันและกัน
แต่คำสัญญากลับเป็นแค่สายลมลวง



วันนี้สายฝนพร่างพรู
ฉันนึกถึงคำสัญญาในวันนั้น
ที่วันนี้มันกลับลับละลาย
และมลายหายไปท่ามกลางเมฆดำ



ทำไมเรายังต้องจำ
ทั้งที่รักในครั้งนั้นมันผ่านไปแล้ว
เหมือนฝนที่ตกลงมาแล้วคลาดแคล้ว
จากฟ้า จากเมฆ จากสายธารที่หลอมรวม






-4-




หรือเรายังต้องเฝ้าดื่มกินน้ำตา
และโหยหาอดีตที่แก้ไขไม่ได้
ทำไมไม่ต่างคิดปล่อยใจ
ให้ไหลไปกับสายน้ำที่เอื่อยริน



ความบาดเจ็บกลายเป็นความบาดหมาง
คำสัญญากลายเป็นความคั่งค้างคาใจ
ปลดปล่อยเถอะนะ --- ปลดปล่อยใจ
และทิ้งคำสัญญาไว้กับสายฝนแห่งความเอื้ออาทร.