:: ความบาดหมาง – คน – สายฝน ::

:: ความบาดหมาง – คน – สายฝน ::




ภาพและคำโดย : กะว่าก๋า






















- 4 –




ฉันลืมเรื่องราวระหว่างเราไปนานแล้ว
นับตั้งแต่วันที่รักเราจบลง
และเราสองคนต่างเดินแยกทางห่างกัน

แม้บางวันหลังจากนั้น
ฉันอาจคิดถึงเธอจับใจ
แต่เงื่อนไขที่เป็นไป
ทำให้ฉันบอกตัวเองว่า
ถึงเวลาเสียที
ที่จะหยุดคิดถึงเธอ
ลืมเรื่องราวทั้งหมด...

ระหว่างเรา












- 3 –





ความรักที่ไร้ความกล้า
เป็นความโหยหาที่ไร้ค่าราคา
คือการเรียกร้องอันมิสิ้นสุด
ก่อนจะนำไปสู่จุดแห่งการหยุดสานสัมพันธ์


คนเรารักกันมากเพียงใดก็ได้
แต่ใช่ว่าจะสามารถอยู่ร่วมกันไปอย่างสุขสันต์
เงื่อนไขที่ทำให้คนสองคนรักกัน
จึงมิได้มีเพียงแค่เธอรักฉัน หรือ ฉันรักเธอ












- 2 –





ฉันไม่เคยเสียใจที่รักเธอ
เพียงเสียดายที่เราพบกันช้าไป
ความรู้สึกที่ไม่ลงตัว
ทำให้เราเหลือความอดทนไม่มากพอ...
มากพอที่จะทำให้เรารักกัน










- 1 –





ฝนตกพรั่งพรู
ฉันนอนมองดูเม็ดฝน
มันไม่ได้มีผลใดใดต่อความรู้สึก


ฝนก็คือฝน
ความเศร้าก็คือความเศร้า
อย่าได้คิดให้สองสิ่งนี้ไหลมาปะปนหลอมรวมกัน


จงมองฝน..ให้เป็นฝน
มองความรัก...อย่างเข้าใจ
มองความเศร้า...และตั้งคำถามว่าทำไม ?
เหตุใดใยคนสองคนจึงรักกันไม่ได้....
และถ้าไร้คำตอบ
เธอจะสนใจไปใยกับการแสวงหาคำตอบ

เธอก็แค่รัก รัก รัก
และรักใครสักคนที่เขารักเธอ
และเธอก็รักเขา


เรื่องราวมันเท่านี้เองมิใช่หรือ.......