:: ศิลปะในโลกของเด็ก ::

:: ศิลปะในโลกของเด็ก ::












ผมชอบดูรูปภาพที่เด็กๆวาด
ชื่นชมทุกครั้งที่ได้เห็นเด็กๆวาดภาพออกมาอย่างสวยงาม
ถ้าตั้งใจสังเกตดูดีดี
เราจะเห็นความสนุกสนาน ความตลกขบขัน
ความใสซื่อ ความสดใส ฯลฯ ในเส้นสายและสีสันเหล่านั้น

หมิงหมิง 6 ขวบกว่าแล้ว
จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่เคยสอนลูกวาดภาพเลย
ไม่เคยบอกว่าต้องวาดเส้นแบบนี้ ลงสีด้วยสีนี้
ผสมสีแบบนี้ วางองค์ประกอบรูปแบบนี้

ภาพวาดของหมิงหมิงไม่ได้สวยงามตามทฤษฎีศิลปะ
แต่หมิงหมิงสนุกและมีความสุขทุกครั้งที่เขาได้วาดภาพอย่างที่คิด
มีความสุขทุกครั้งที่ได้วาดภาพ
เพราะไม่เคยเกิดจากการบังคับให้ต้องวาด

ศิลปะสำหรับผมคือความสนุก
เด็กควรมีความสุขกับศิลปะในแบบที่เขาต้องการ
เพื่อสื่อถึงจินตนาการในสมองน้อยๆของเขา

แน่นอน --- เมื่อถึงจุดหนึ่งที่เขาพร้อม
ผมก็จะสอนลูกให้วาดรูปอย่างมีแบบแผนขั้นตอน
จะสอนขั้นตอนการลงสี สอนเรื่องของสุนทรียภาพ
สอนเรื่องการจัดวางองค์ประกอบภาพ ฯลฯ

ผมจึงยังไม่เคย “สอน” ให้เขาวาดรูปเลย
ผมเชื่อว่าเทคนิคในการวาดรูปนั้นฝึกหัดกันได้ บอกสอนได้
แต่เรื่องของ “จินตนาการ”
เราควรปล่อยให้เป็นเรื่องของเด็ก
ให้เขา “โตตามวัย”
ให้ได้แสดงงานตาม “ความคิดและความรู้สึก”ของเขา
แม้เราอาจรู้สึกว่ามันไม่สวย หรือดูไม่สมจริงเลยก็ตาม

“คุณค่าของศิลปะ” จึงไม่ใช่เรื่องของทักษะที่เก่งกาจเกินอายุ
ไม่ใช่การฝึกฝนอย่างหนักหน่วง
ไม่ใช่การล่ารางวัลหรือเกียรติยศมาประดับตู้โชว์ในบ้าน

แต่ศิลปะสำหรับเด็ก
คือ “ความสุข” และ “ความสนุก” เท่านั้น

นอกเหนือจากนั้นคือ “การทำลาย” โลกที่สวยงามในวัยเยาว์
คือการสร้างศิลปะขึ้นมาเพื่อรับใช้ความคาดหวังของพ่อแม่ที่มีต่อตัวเด็ก
และสำหรับผมแล้ว...สิ่งนั้นไม่ใช่ “การเติบโต”