:: การเดินทางเข้าไปสู่ด้านในของความเศร้า ::

:: การเดินทางเข้าไปสู่ด้านในของความเศร้า ::




ภาพและคำโดย : กะว่าก๋า




สถานที่ : อ่างเก็บน้ำถ้ำเสาหินพญานาค
อ.แม่สาย จ.เชียงราย















- 1 -



ที่สะพานนั้น
ฉันได้ย่ำเหยียบ
น้ำเย็นเยียบ หมอกเรี่ยราย
หัวใจใครบางคน
ก่นเศร้าและวางลงบนความเหน็บหนาว
มาเนิ่นนาน















- 2 –



เคยบอกตัวเอง
ว่าจงอย่าสะทกสะท้านกับความเจ็บปวด
แต่เมื่อความเจ็บช้ำได้รุกคืบรุกรานใจ
ความคิดก็เตลิดไปจนสุดทางแห่งความอ้างว้าง
ความเคว้งคว้าง โดดเดี่ยวเดียวดาย
เข้าเกาะกุมจิตใจ
โลกใบนี้มีคนนับล้าน
แต่ไม่มีใครสักคน
ที่รับรู้ถึงความเจ็บปวดในใจของฉันได้เลย














- 3 -




ทางที่เดินบนสะพานไม้นั้นยอบแยบ
มันเปราะบางและผ่านกาลเวลามาเนิ่นนานนัก
น้ำในอ่างเก็บน้ำ
เป็นการแปรรูปจากน้ำ ระเหิดระเหยไปกลายเป็นไอ
ลมหอบข้ามมหาสมุทร
ก่อนดั้นด้นขึ้นสู่ชั้นเมฆ
และกลั่นตัวกลายเป็นหยดหยาดฝน
พร่างพรมลงมาสู่บ้านเดิมที่มันได้เคยจากมา













- 4 -



บ้านเดิมของความเศร้าอยู่ที่ใด ?
อยู่ในแววตาเศร้าและเหงา
อยู่ในหัวใจที่ถูกห่มคุลมไปด้วยม่านหมอกน้ำตา
หรืออยู่ในความศรัทธาที่ถูกกักขังและโบยตี
















- 5 -




เราปล่อยใจจมอยู่ในห้วงทุกข์
เราไม่คิดไถ่ถอนชีวิตจากความเศร้า
เราพยายามปกป้องความเป็น “เรา”
และเราเอา “ตัวเรา” เป็นศูนย์กลางเอกภพ
ความเศร้านี้เลยไม่จบ
ชีวิตด้านลบจึงร่าเริงปรีดิ์เปรม
















- 6 –



สุดทางสะพานคือการข้ามน้ำ
จากฝั่งหนึ่งไปยังอีกฟากฝั่ง
บางคนเดินไปแล้วก็เดินกลับ
แต่บางคนจะเดินลาลับ
และไม่ย้อนกลับคืนมาอีกเลย.