:: ไดอารี่ที่รัก ::

:: ไดอารี่ที่รัก ::





ภาพและคำโดย - กะว่าก๋า



















ข้าพเจ้าเขียนบันทึกประจำวันครั้งแรกตอนมัธยมสอง (พ.ศ.2531)
ครูฝึกสอนสั่งให้เราเขียนบันทึกเป็นการบ้าน
ข้าพเจ้าเลือกเรื่องเกี่ยวกับการเข้าค่ายลูกเสือ
และหลังจากเขียนส่งครูฝึกสอนอยู่หลายสัปดาห์
ครูฝึกสอนเขียนชมข้าพเจ้าไว้ในสมุดบันทึกเล่มแรกในชีวิตว่า


“ดีมาก”


คำชมในครั้งนั้น
ทำให้ในเวลาต่อมา...
ข้าพเจ้าหลงรักการเขียนบันทึกอย่างถอนตัวไม่ขึ้น




ช่วงที่ข้าพเจ้าเขียนบันทึกมากที่สุด
เป็นช่วงที่ข้าพเจ้าลงไปศึกษาต่อที่มหาวิทยาลัยในเมืองหลวง
เกิดเรื่องราวมากมายที่นี่..
ข้าพเจ้าทะเลาะกับอาจารย์
ข้าพเจ้าขัดแย้งกับเพื่อนร่วมรุ่น
ข้าพเจ้าไม่มีความสุขในการเรียน
ข้าพเจ้าเป็นทุกข์...
แต่นั่นกลับเป็นข้อมูลที่ดีมากสำหรับการจดบันทึกความรู้สึก
ของตัวเองลงไปในสมุดบันทึก..


ข้าพเจ้าเขียน เขียน เขียน และเขียนอย่างบ้าคลั่ง
ทุกความรู้สึกถูกถ่ายทอดผ่านตัวอักษรนับล้านตัว

ข้าพเจ้าเขียนแล้ววางไว้บนโต๊ะ
เพื่อนบางคนถือโอกาสอ่าน
อ่านแล้วชอบ...มานั่งรออ่านบันทึกประจำวันของข้าพเจ้าราวกับนิยาย



อะไรที่ข้าพเจ้าเขียนลงไปน่ะหรือ ?

ข้าพเจ้าไม่ได้เขียนแค่ว่าในวันหนึ่งๆข้าพเจ้าทำอะไร
แต่ข้าพเจ้าเขียนลงไปว่า วันนั้นข้าพเจ้า “รู้สึก” อย่างไร
กับสิ่งที่ข้าพเจ้าได้พบเห็นและเกิดแรงสะท้อนขึ้นในความรู้สึก

แม้ในวันที่ข้าพเจ้าหดหู่ใจและเศร้าโศก
ข้าพเจ้ายังคงนั่งลงที่โต๊ะทำงาน
แล้วก็เขียน เขียน เขียนและเขียนอย่างบ้าคลั่ง

ไม่น่าเชื่อว่าในเวลาต่อมา....
นี่คือแหล่งข้อมูลชั้นเยี่ยมของข้าพเจ้า
เป็นสนามการฝึกเขียนงานของข้าพเจ้า
และเป็น “อนุทินชีวิต” ที่บรรจุเรื่องราวความทรงจำในอดีต
ของข้าพเจ้าไว้อย่างครบถ้วนกระบวนความ




ข้าพเจ้าเขียนบันทึกน้อยลงหลังจากเรียนจบและกลับมาอยู่เชียงใหม่



สมุดบันทึกความคิด ความทรงจำและความรู้สึก
กลายเป็นสมุดจดบันทึก “คำคม” ที่ข้าพเจ้าอ่านพบเจอ
จากหนังสือมากมายที่ข้าพเจ้าอ่าน
คำคมที่ข้าพเจ้าจดเอาไว้มักอยู่ในหมวดความคิด
ชีวิต ความรัก การศึกษาและความตาย
ข้าพเจ้าจดบันทึกคำคมเหล่านี้เอาไว้มากมายมหาศาล



ทุกครั้งที่เดินทางไกล
ข้าพเจ้าไม่เคยเลยลืมที่จะเตรียมสมุดบันทึกและปากกาไปเขียนด้วยเสมอ




บัดนี้สมุดบันทึกของข้าพเจ้ามีมากมายกว่า 50 เล่ม...



ข้าพเจ้ารักตัวอักษรเหล่านั้น
มันคือชีวิตของข้าพเจ้าในช่วงเวลาหนึ่ง
ที่ประวัติศาสตร์หน้าไหนก็จดจารเอาไว้ไม่ได้

มันคือลายมือของข้าพเจ้า
ตัวอักษรที่ถ่ายทอดความเป็นตัวตนของข้าพเจ้าได้อย่างถึงแก่นแท้ที่สุด

ข้าพเจ้าเก็บรักษาสมุดบันทึกทุกเล่มของข้าพเจ้าเอาไว้เป็นอย่างดี
ด้วยความรักและทะนุถนอมเป็นอย่างยิ่ง.