:: การร้องขอ ::

:: การร้องขอ ::


เรื่องและภาพ : กะว่าก๋า


















ที่รัฐนี้เต็มไปด้วยขอทาน
ไม่ว่าจะเดินทางไปที่ไหน
คุณจะได้เห็นขอทาน

มีกฎที่ควรใส่ใจนั่นคือ
อย่าให้เงินหรือสิ่งของต่างๆกับขอทาน
ถ้าหากว่ามีขอทานอยู่ในบริเวณนั้นเป็นจำนวนมาก

ผมเห็นกับตา...
ชายชราชาวจีนมอบเสื้อให้ขอทานที่พุทธคยา
พริบตาเดียวเขาถูกรุมทึ้งจากขอทานกว่าสามสิบคน
ครู่ใหญ่ตำรวจถึงเดินเอาไม้กระบองมาฟาด
ขอทานถึงได้แยกสลายตัวไป....


ถ้าอยากทำบุญ
ให้ดูว่าไม่มีขอทานอยู่เป็นกลุ่มใหญ่แล้วจึงให้
แต่เมื่อให้ต้องทำใจด้วยว่า
คุณจะโดนขอทานคนนั้นเดินตามตื๊อขอเงินจากคุณอย่างไม่ลดละและไม่รู้จักพอ....

เคยมีบางคนโยนเงินให้เด็กขอทานขณะรถบัสกำลังออกตัว
เด็กขอทานวิ่งไปคว้าเงินอย่างไม่คิดชีวิต
โดยไม่สนใจว่ารถบัสกำลังออกตัว
เด็กคนนั้นถูกล้อรถบดทับร่างจนแหลกเละ.....


เวลาเขาขอทานเขาจะตะโกนใส่คุณว่า

“มหาราชา มหาราณี”

ที่เมืองไทยคุณอาจเป็นชนชั้นกลางผู้ต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำ
แต่ที่นี้คุณคือพระราชา พระราชินี
ถ้าเราเอาชีวิตของเราไปเปรียบเทียบกับขอทานเหล่านี้
ผมคิดว่าเรามี “มากเกินพอ” เสียด้วยซ้ำ

เรามีบ้าน แต่ขอทานเหล่านี้ต้องนอนข้างถนน
เรามีงานทำ เรามีครอบครัว เรามีรถขับ
เรามีมือถือ มีทีวี มีโทรทัศน์
มีไอพอด มีคอมพิวเตอร์ มีเสื้อผ้าสวยๆ
เรามีทุกอย่างมากมาย
แต่มันไม่เคยพอ เพราะเราไม่รู้จักพอ
เราไม่รู้จักพอ เพราะมันยังไม่พอ
ยังไม่พอเพราะเราถูกกระตุ้นให้ต้องซื้อๆๆๆๆ
ซื้อแล้วก็วิ่งตามโลกให้ทันตลอดเวลา...

แต่ขอทานที่นี่ไม่ต้องการอะไรมากกว่าการได้มีชีวิตอยู่
เพื่อจะตื่นขึ้นมาขอทานอีกในเช้าวันรุ่งขึ้น...


เราอาจตัดสินว่านี่คือชีวิตที่ต่ำต้อย น่าสงสาร
น่าสมเพชเวทนา...

แต่นั่นก็เป็นแค่ทัศนะของเรา...

เราแน่ใจหรือไม่ว่าทุกสิ่งที่เรามีอยู่
มันทำให้เรามีความสุขที่แท้จริงหรือเปล่า
กระเป๋าใบละสามแสน รถยนต์คันละ 7 ล้าน
บ้านหลังละ 30 ล้านมันทำให้เรามีความสุขกับชีวิตจริงๆล่ะหรือ ?

บางคนว่าขอทานเหล่านี้น่าสงสาร
แต่ผมกลับไม่ได้มองว่าคนเหล่านี้น่าสงสารเลย
เขาเป็นขอทาน
ก็เพราะเขาต้องเป็นขอทาน
เขาขอเพื่อยังชีพ

เราเองต่างหากที่ต้องย้อนมองส่องตน
ว่าเราได้ตกเป็น “ทาส” แก่สิ่งใด
และเราเองก็ไม่ได้ต่างอะไรกับขอทานที่อินเดียเลย
เราร้องขอ..เราขอสิ่งต่างๆมากมายในชีวิต
เพียงเพื่อหวังว่าตัวเองจะมีความสุข และหลอกตัวเองไปวันๆว่า
ยิ่งเรามีมากเท่าไหร่ เราจะยิ่งมีความสุข
เราจะไม่ทุกข์

ผมไม่รู้จริงๆ
ว่าขอทานข้างถนนกับนายกรัฐมนตรี
ใครจะมีค่ำคืนที่ได้หลับสนิทเต็มตาเต็มตื่นมากกว่ากัน.