:: แห่งการค้นพบอันเบิกบาน ::

:: แห่งการค้นพบอันเบิกบาน ::


เรื่องและภาพ : กะว่าก๋า





















ทุกๆการเดินทาง
คือ การค้นพบ
ค้นพบอะไร ?



.
.
.



เราจะค้นพบบางสิ่ง
ไม่ใช่ด้วยการคาดเค้น
แต่ด้วยการเฝ้ามองดูอย่างนักสังเกตการณ์
เราไม่ตัดสินคุณค่า
เราไม่เลือกรักหรือชัง เกลียดหรือชอบ

เราก็แค่ดู เห็น รู้สึก
และเป็นส่วนหนึ่งกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
รับรู้และวางมันลง
ปล่อยให้ทุกสิ่งเป็นไปด้วยธรรมชาติของตัวมันเอง


ค่ำนั้น...
เด็กชายขอทานชาวเนปาล
เดินไปมาอยู่ระหว่างบัสสองคัน
เขาทำท่าหนาวเหน็บตัวหนาวสั่นอยู่ริมหน้าต่างรถบัส
ฉันจ้องมองดูแววตาของเขา
แววตาของเราต่างเย็นเยียบไม่ต่างกัน

สุดท้ายเขาเดินไปมาหลายสิบครั้ง
ในที่สุดก็มีคนไทยในคณะฯ
ถอดเสื้อกันหนาวโยนลงไปให้เขาใส่
เขาเดินมาทำท่าขอบคุณ
แล้วบัสก็วิ่งจากไป....


เช้านั้น...
ที่ริมฝั่งแม่น้ำคงคา
ชายพายเรือลำที่ฉันนั่งไป
เขาเอ่ยขอ “ไทยบาล์ม” กับทุกคนในคณะฯ
เขาไม่ต้องการทิปเป็นเงิน
แต่เขาบอกฉันว่าอยากได้ยาหม่องตาลิงถือลูกท้อ
พี่ในคณะฯยื่นให้เขาคนละสามตลับ

รอยยิ้มนั้น...สว่างไสวไปทั้งเช้า....



ตลอดเส้นทางการเดินทาง
เต็มไปด้วยภาพชีวิตที่อาจถูกตัดสินว่า
สกปรก โสโครก ยากจนข้นแค้น
น่าอนาถ ไร้ความหวัง
น่าสงสาร น่าสังเวช น่าหดหู่
ฯลฯ


เรามิใช่ผู้พิพากษาที่จะไปตัดสินสุข-ทุกข์ในใจคนได้
ทุกคนต่างมีเส้นทางชีวิตเป็นของตนเอง
ไม่มีใครสูงส่งหรือด้อยค่าไปกว่ากัน
ตราบใดที่เรายังต้องเกิดแก่เจ็บตาย
และเวียนว่ายในสังสาระอันหมุนวนมิสิ้นสุด




ทุกๆการเดินทาง
คือ การค้นพบ
ค้นพบอะไร ?