:: หลงลืมไป ::

:: หลงลืมไป ::


เรื่องและภาพ : กะว่าก๋า


























มอง
มองเฝ้ามองดูชีวิต
ฉันได้ลิขิตหนทางที่จะเดินไปใช่ไหม ?
หรือใครจับแข้งขาให้เดินไปตามทาง


วันที่ฉันท้อ
วันที่ฉันเศร้ากับชีวิต
ดวงตาถูกกักขังไว้
เพื่อมองเห็นแต่ความเจ็บช้ำ



ชีวิตช่างบัดซบแท้ !
ชีวิตช่างโหดร้ายแท้ !

เจ็บปวด เศร้าโศก
โลกทั้งโลกเหมือนบดกลืนไปในห้วงฝัน
ฝันสีดำที่ไร้หนทางจะเดินออกมาจากความเศร้า



หรือฉันอาจหลงลืมไป...

ในวันที่ฉันทุกข์
ยังมีคนที่ทุกข์กว่า

ในวันที่ฉันเจ็บ
ยังมีคนที่เจ็บกว่า

พวกเขาผ่านวันต่อวันไปได้อย่างไร
คงไม่มีใครสนใจไปไต่ถาม


ฉันร่ำร้องโศกสลด
ในขณะที่พวกเขา
ไม่มีเวลาแม้แต่จะร่ำไห้กับความทุกข์ยากของตนเอง


หรือฉันอาจหลงลืมไป
ว่าฉันมีอะไรหลายสิ่งหลายอย่างในชีวิต
มากมายเกินกว่าที่ใครบางคนอาจจะมีสิทธิ์ใฝ่ฝันถึง

ฉันอาจหลงลืมไป.