:: ใครที่ล่ามร้อยหัวใจเรา ::

:: ใครที่ล่ามร้อยหัวใจเรา ::



ภาพและคำโดย : กะว่าก๋า
















คนเลี้ยงช้างบอกเล่าความลับในการเลี้ยงช้างเอาไว้ว่า
หากเราล่ามโซ่ที่ขาช้างตั้งแต่มันยังเป็นลูกช้าง
ล่ามและปล่อยเป็นเวลา
ทำจนเกิดความเคยชิน
เมื่อช้างเชือกนี้เติบโตมา
มันจะเชื่องและสงบทุกครั้งที่ถูกโซ่ล่ามไว้กับหลักไม้

ทั้งที่ช้างเชือกนี้เติบโตเต็มที่
แค่มันออกแรงเพียงนิดเดียวทั้งโซ่และเสาไม้
ไม่มีทางล่ามมันไว้ได้

แต่ด้วยความเคยชินกับสิ่งที่ถูกปลูกฝังเข้าไปในความรู้สึก
มันจึงถูกล่ามร้อยชีวิตเอาไว้......


หลายคนถูกโซ่ที่มองไม่เห็นล่ามร้อยชีวิตเอาไว้เช่นกัน
โซ่เส้นนี้มีชื่อเรียกว่า “ความกลัว”
ความกลัวอันเกิดจากการบ่มเพาะ
และเลี้ยงดูปลูกฝังมาตั้งแต่เยาว์วัย

หลายคนกลัวผี ทั้งที่ในชีวิตไม่เคยเห็นผีแม้แต่ครั้งเดียว
กลัวความผิดหวัง เพราะถูกเลี้ยงดูมาแบบไข่ในหิน
มีแต่คนตามใจ
กลัวความพลัดพราก
ทั้งที่ความจริงแล้วไม่มีใครแม้แต่คนเดียวที่จะไม่ตาย
กลัวชีวิตไม่มั่นคง กลัวไม่มีความสุข กลัวความผิดพลาด
กลัวคนรักหรือสิ่งของที่รักจะแตกหักสูญเสีย ฯลฯ


ชีวิตเราจึงเดินหน้าต่อไปไม่ได้....
เพราะถูกความกลัวร้อยรัด

และยิ่งเรากลัวความทุกข์มากเท่าไหร่
อิสรภาพในการใช้ชีวิตก็ยิ่งถูกบีบรัดแคบเข้ามาเท่านั้น

เรากลัวคนไม่ยอมรับนับถือ
จึงต้องเหนื่อยกับการซื้อหาแสวงหาข้าวของที่มีค่าราคา
เพื่อนำมาครอบครองและหวังให้คนยอมรับ
ต้องมีรถ มีบ้าน มีเงินมากๆ อยากมีอำนาจเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

ยิ่งมี ยิ่งอยากได้
ยิ่งอยากได้ ยิ่งไม่รู้จักพอ
ยิ่งไม่พอ ยิ่งมีความทุกข์


ความทุกข์ที่แท้จริง คือ การมีมากเกิน
ความสุขที่แท้จริง ไม่ใช่การมีมากมาย
หากแต่มีอย่างรู้จักพอ
และมองเห็นสิ่งที่เรามีอย่างเต็มคุณค่า


ใครจะล่ามชีวิตเราได้ ถ้าเราไม่ยอม
ใครจะทำให้เราตกต่ำได้ ถ้าเราไม่ยอมรับ


ปลดโซ่ที่ใจลงซะ....

ไม่มีใครล่ามร้อยชีวิตเราได้
นอกเสียจากว่าเรายังอยากสุขปลอมๆในทุกข์
ที่เคลือบเอาไว้ด้วยน้ำผึ้งอันฉ่ำหวาน
และแท้ที่จริงภายในเปลือกที่หวานหอม
มันเป็นเพียงยาพิษที่ทำร้ายทำลายตัวเราเท่านั้นเอง